ขอเล่าประสบการณ์ชีวิตที่แย่ๆที่ไม่เคยให้ใครรู้ลงในกระทู้นี้นะคะ 18+ > 커뮤니티

• 목록

สวัสดีค่ะ ขอแทนตัวว่าเรานะคะ เราเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงที่เกิดมาพ่อรักเราที่สุดในหมู่พี่น้องแม่เราเป็นเมียน้อยค่ะเรามีเรามีพี่ชายต่างพ่อ 1 คนมีพี่ชายต่างแม่1 คนและพี่สาวต่างแม่ 1 คน บ้านเราทำสวนยางค่ะ ตอนเด็กๆตอนที่เรายังจำความได้ เราจำได้ว่าเราชอบไปเล่นกับพี่ๆที่เป็นผู้ชาย เรื่องมันเริ่มจากตรงนี้ล่ะค่ะด้วยความที่เป็นเด็กเขาบอกว่าพาเราไปเล่นเราก็ไป เขาบอกว่าเล่นพ่อแม่ลูกกันไหมเราก็เล่น รู้ไหมคะพ่อแม่ลูกที่เขาชวนเล่นมันเป็นสิ่งที่ทำเอาลืมไม่ลงจนถึงทุกวันนี้ ใช่ค่ะพ่อแม่ลูกที่เขาว่าคือการมีเซ็กส์กันระหว่างเด็กผู้ชายแล้วผู้หญิงอย่างเราไม่ใช่แค่ 1 แต่เป็นถึง 4 มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดในตอนเด็กของเรา แต่เราก้ไม่ได้บอกใครนะคะตอนนั้นเรายังไม่รู้เรื่องอะไร พอเริ่มโตมาหน่อยก็มีอีกค่ะแต่ไม่ใช่ sex แต่มันเป็นการลวนลามค่ะ เชื่อนะคะมีคนนึงเขาบอกว่าคนที่ใกล้ตัวที่สุดอาจจะเป็นคนที่อันตรายที่สุด คนที่เราคิดว่าเรารู้จัก เรารู้จักรู้จักหน้าแต่ไม่รู้ใจเขาเป็นเพื่อนของพ่อ ตอนนั้นเราไปงานบวช่ พ่อกับแม่นั่งอยู่หน้ารถค่ะพ่อเป็นคนขับแม่นั่งข้างๆมีน้องคนนึงชื่อน้องที ขอสงวนชื่อนะคะ เขาเป็นหลานของเพื่อนพ่อเขานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเรากับเพื่อนพ่อแต่น้องทีหลับค่ะเพื่อนพ่อเลยให้น้องทีไปนอนหนุนตักเขาเราอยู่ๆเพื่อนพ่อเขาก็เริ่มลูบไล้มาที่ขาของเรามันเลื่อนลงต่ำมาเรื่อยๆ เขาใช้มือกดและขยำแรงมากค่ะจนเรารู้สึกเจ็บด้วยความที่เราเป็นเด็กเราไม่กล้าบอกพ่อแม่ค่ะเพราะในรถมันมืดมาก ด้วยความที่เป็นตอนกลางคืนถึงเราบอกไปเพื่อนพ่อเขาก็ต้องสรรหาอะไรมาพูดว่าเราโกหกอยู่ดีเราก็เลยแกล้งหลับแล้วก็หนีบขาเพื่อที่เขาจะได้ทำอะไรไม่ได้แล้ววันนั้นก็ผ่านพ้นไปตอบมาพี่สาวเราแต่งงานค่ะตอนนั้นเราก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเราเริ่มมีหน้าอกพี่เขยเราแรกๆเขาก็เหมือนดีนะคะแต่เราคิดผิดวันนั้นเรานอนดูหนังอยู่ค่ะเขาเข้ามานอนใกล้ๆละเขาก็จับน้องเราตอนนั้นเราก็ต้องเงียบค่ะเพราะเขาบอกว่าอย่าบอกใครนะด้วยความที่เรากลัวเราก็เลยไม่บอกใครหลังๆมาเขาเริ่มทำหนักขึ้นค่ะเขาไม่ได้จับน้องเราแต่เขาเลียหน้าอกและดูดหน้าอกเราเรากลัวที่จะบอกคนอื่นเพราะอายเวลาที่เหมือนจะมีคนอื่นมาเห็นเขาก็บอกว่าอะไรแกนิดๆหน่อยก็ไม่ได้เราลืมบอกไปค่ะตอนที่เขาทำเราก็ขัดขืนนะแต่แรงเขาเยอะแล้วด้วยความที่เขาพูดแบบนั้นล่ะค่ะพูดว่าแกงพริกแกงหน่อยก็ไม่ได้เราก็เลยไม่กล้าที่จะบอกใครและเราก็กลัวด้วยค่ะใครไม่เป็นเราก็คงไม่เข้าใจนะคะคิดว่าหลายๆคนคงว่าเราคงโง่เริ่มแบบนี้ทำไมไม่บอกพ่อแม่เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะว่าทำไมไม่บอกไม่รู้จะขี้ขลาดอะไรนักหนา???? แล้วมันก็ผ่านไปเราเริ่มลืมเรื่องราวที่ผ่านมาถึงจะลืมไม่สนิทใจแต่เราก็คิดว่าเราผ่านมันมาแล้วเราเริ่มคุยกับผู้ชายคนนึงเขาเป็นรุ่นพี่เขาอายุ 25 เราอายุแค่ 16 ปีใดๆฮอร์โมนที่พลุ่งพล่านเขาชวนเราไปเที่ยวงานวัดเราเคยไปแต่เขาบอกก่อนนะคะคือเราคุยกันมาสักพักแล้วจนเราไว้ใจเขาเราก็เลยยอมตกลงไปไม่ได้ไปง่ายๆนะ???? และด้วยค่ะลมคมคายของเขาที่ทำให้เราหลงหัวปักหัวปำเราเสียตัวให้กับเขาไปโดยที่เราก็เต็มใจยอมรับค่ะว่าตอนนั้นก็อยากลองเหมือนกันแต่เขามีอะไรกันแล้วเขาบอกว่าเขามีแฟนอยู่แล้วค่ะแต่เขารักเรามากกว่าแฟนที่คบเขาอยู่ไกลกันเขาจะเลิกกันอยู่แล้วไอ้เราก็เชื่อนะโง่นะเราก็คุยกันมาเรื่อยๆจนวันนึงเขาหายไปติดต่อไม่ได้เราหาทางติดต่อทุกวิถีทางจนติดต่อเขาได้เขาก็บอกว่าพี่ขอโทษนะที่หายไปพี่กำลังจะแต่งงานแฟนพี่ท้องรู้สึกเหมือนตัวเองโง่มากเลยที่หลงเชื่อเขาตั้งแต่แรกเราเสียศูนย์ไปเลยค่ะเขาเป็นแฟนคนแรกและเราไม่เคยเต็มใจให้เขาขนาดนั้นเราหมายถึงว่าสิ่งที่ตอนเด็กๆเราก็เคยมีเซ็กส์แต่เราก็ไม่ได้รับรู้ความรู้สึกดีๆณตอนนั้นเราเพิ่งมารู้ตอนที่คบกับคนนี้แหละค่ะว่าการมีเซ็กส์มันรู้สึกยังไงจนเราก็ทำใจได้ผ่านไปสักพักใหญ่ๆเลยแหละและเราก็เริ่มหางานพิเศษทำช่วงปิดเทอมจนเราได้มีโอกาสไปรู้จักคนคนนงเขาบอกว่าจะแนะนำงานให้มันเป็นงานขายของแต่ว่าเราอ่ะต้องไปรับสินค้าเองที่ต่างอำเภอเพราะว่าอำเภอเรากับเขาก็ไม่ได้ไกลกันมากค่ะ เราก็เลยยอมตกลงเรานั่งรถไปพอไปถึงเขาก็มารับค่ะเขาบอกว่าเดี๋ยวจะพาไปที่คลังสินค้าที่เขาขายเราก็ไปค่ะแต่เขาขับรถไปที่ที่นึงทีแรกเราไม่รู้หรอกค่ะว่าเป็นที่ไหนเขาบอกว่าเขามาเอาของที่ห้องเพื่อนให้ขึ้นไปช่วยยกหน่อยได้ไหมเราก็บอกว่าได้เราเขาก็รับกุญแจห้องจากพนักงานมาตอนนั้นเราไม่ได้เอะใจเลยค่ะว่าที่นั่นไปโรงแรมเพราะว่ามันไม่มีป้ายไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าเป็นโรงแรมมันเป็นเหมือนอพาร์ทเม้นท์มากกว่าเราก็เลยตามเขาไปขอไปที่ห้องเรารู้เลยค่ะว่ามันคือโรงแรมเราโดนข่มขืนค่ะพอเสร็จแล้วเขาก็บอกว่าอย่าไปบอกใครนะเขาถ่ายคลิปไว้หมดแล้วเรากลัวมากกลัวคนอื่นรู้กลัวพ่อแม่อับอายเราก็เลยได้แค่พยักหน้าเหมือนคำตอบว่าตกลงเขาบอกให้เราใส่เสื้อผ้าอย่าทำตัวมีพิรุธแล้วเขาก็ไปส่งเราตรงที่ที่เราไปรอเขาเคราะห์ซ้ำกรรมซัดนะคะรถรอบสุดท้ายพึ่งหมดไปใช่ค่ะเราไม่มีรถกลับตอนนั้นเราคุยคุยกับพี่คนนึงอยู่แค่คุยคุยนะเราเลยลองโทรไปหาเขาขอความช่วยเหลือให้เขามารับได้ไหมเขาบอกว่าได้เขาถามเราว่าเกิดอะไรขึ้นเราก็บอกเขาไปว่าเปล่าพอดีมาทำธุระแล้วรถหมดไม่มีใครที่รู้จักที่นี่เลยไม่รู้จะไปที่ไหนเลยขอให้ช่วยมารับแล้วพาไปส่งที่บ้านได้ไหมตอนนั้นเราร้องไห้ค่ะอีกใจนึงเราก็กลัวนะว่าเขาจะทำกับเราเหมือนที่คนเมื่อกี้ทำหรือเปล่าแต่เราก็ต้องไปค่ะเราต้องกลับบ้านเราต้องลองเชื่อใจเขาสักครั้งลองเชื่อใจอีกสักคนแล้วดีจริงๆเลยนะคะที่เขาเป็นคนดีเขามาส่งเราถึงบ้านเลยค่ะเรารู้สึกดีกับเขามากจนเวลาผ่านไปเราก็คบกันแรกๆเราเข้าใจกันดีมากค่ะความสัมพันธ์ถือว่าไปด้วยดีเลยแต่พอมาหลังๆเราทะเลาะกันบ่อยเพราะว่าเขาไม่เชื่อใจเราเขาระแวงเราค่ะแม้แต่กับเพื่อนกับรุ่นน้องรุ่นพี่เขาก็ไม่ไว้ใจเลยเราไปงานแต่งเพื่อนไปฉลองกับเพื่อนหลังจากงานแต่งเสร็จเขาโทรมาด่าเราค่ะแล้วเขาก็ขอเลิกแต่เราก็รั้งเขาไว้แล้วเราก็ทะเลาะกันบ่อยๆเขาขอเลิกบ่อยๆแล้วเราก็ยังรั้งเขาไว้ตลอดจะเราเรียนจบ เราอยู่บ้านสักพักนึงช่วงปิดเทอมจำเพื่อนพ่อตอนต้นเรื่องได้ไหมคะเขามาทำแผลในใจเราอีกแล้วค่ะ พ่อเราใช้ให้ไปเอา notebook แล้วไมโครโฟนที่บ้านของเพื่อนพ่อตอนนั้นเพื่อนพ่อเขาอยู่คนเดียวเลยค่ะเรายังจำเรื่องตอนนั้นได้อยู่เราระแวงมากค่ะ แต่ก็ได้แค่ระแวง ตอนที่เราเดินเข้าไปหยิบไมโครโฟนเขาดึงเราเข้าไปในห้องเก็บของที่อยู่ติดๆกันเขากอดเขาหอมเขาจับหน้าอกเราเขาจับน้องเราแต่เราก็พยายามดิ้นนะแต่ด้วยความกลัวด้วยแรงแล้วแทบจะไม่มีเลยบางคนบอกว่าเวลากลัวคนมักจะมีแรงก็จริงนะคะ  แต่ตอนนั้นความกลัวของเรามันทำให้แรงของเราหายไปไหนหมดก็ไม่รู้เราไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะแต่เราก็หลุดพ้นมาได้นะคะ เขาเห็นแล้วดิ้นสักพักเขาก็เลยปล่อยเรารีบกลับบ้านเราเอาของให้พ่อแล้วเราก็กลับเข้าห้องไปลองให้น้อยใจไหมคะว่าทำไมตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้มีแต่เรื่องอะไรแบบนี้เข้ามาบัดซบจริงๆเลย???? จนกระทั่งเราเปิดเทอมเราก็ยังคบกับพี่คนนั้นอยู่ค่ะแต่เรากำลังใจย้ายไปเรียนที่อื่นเขาก็บอกว่านี่แหละจะวัดใจให้ระยะทางนี่แหละเป็นเครื่องพิสูจน์ค่ะมันพิสูจน์จริงๆมันพิสูจน์ว่าต่อให้เราจะอยู่ใกล้หรือไกลความสัมพันธ์ของเรามันก็ดีไปกว่านี้ไม่ได้จริงๆหลังจากที่เราทนมาได้สักพักด้วยความห่างไกลเขาก็เริ่มทวีคูณความหึงและความระแวงของเขาเราแทบจะขยับตัวไม่ได้เลยตอนนั้นโทรศัพท์เรามันไม่ดีจะพังก็ไม่พังแต่เราก็ไม่มีตังค์ซื้อใหม่เราไปกินข้าวกับน้าเราก็ไม่รู้นะคะจู่ๆโทรศัพท์เราก็ติดต่อไม่ได้ ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ปิดเครื่องพอเรากินข้าวเสร็จเราก็โทรกลับไปหาเขาเขาบอกว่าเลิกกันเถอะยิ้มไหนบอกไปกินข้าวไงกินข้าวค*ยอะไร ต้องปิดเครื่องด้วย เราก็งงนะคะอะไรเรายังไม่ได้ปิดเครื่องเลยนะแต่ก็รู้แหละค่ะเพราะจากที่เขาพูดแล้วก็เริ่มเข้าใจเรานึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์เราไม่ค่อยดีพอเราพูดไปแบบนั้นเขาก็บอกว่าเรายิ้มเราก็ไม่มีอะไรจะอธิบายแล้วเนาะเราก็เลยตัดสายไป จะเราก็ได้มีโอกาสกลับมาบ้านค่ะเราแวะไปหาเขาเขาบอกว่าที่กูบอกเลิกไปบ่อยๆเพราะกูอยากดัดนิสัย เราก็ได้แค่ตอบเออๆไปทำเป็นเหมือนว่าเข้าใจสักพักก็มีรุ่นพี่คนนึงทักมา เขาคงเห็นเราเงียบๆไปเพราะเมื่อก่อนเราสนิทกับเขาขั้นนึงเลย พอเห็นเราหายไปเขาก็เลยทักมาเขาเราหยิบโทรศัพท์เราไปดู เขาโมโหค่ะแล้วเขาก็บอกเลิกตอนนั้นเรายังไม่พร้อมจริงๆค่ะที่จะเสียเขาไปทั้งๆที่ในใจก็รู้ว่ามันควรพอได้แล้วแต่มันไม่พร้อมจริงๆค่ะเขาบอกเลิกเราถามตาเราก็ร้องไห้บอกเขาว่าอย่าไปได้ไหมเขาก็บอกว่าไม่ใช่ไหมคะเรากอดขาเขาทำแม้กระทั่งกับตีนเขาเลยไม่รู้อะไรเข้าสิงทำไมถึงยอมเสียศักดิ์ศรีขนาดนี้แต่เราก็ทำไปแล้ว เรารั้งเขาไว้ได้อีกครั้งหนึ่งเราอยู่ที่บ้านสักพักเราก็กลับไปเรียนอีกครั้งและครั้งนี้คงถึงเวลาแล้วจริงๆค่ะที่เราจะเลิกกันเราทะเลาะกันบ่อยมากบ่อยและหนักกว่าทุกครั้งที่เคยทะเลาะมาเขาระแวงเราเพราะเราไปกินข้าวร้านอาหารฉันก็ไม่ได้ไปกับใครเราไปกับน้าเราค่ะและครั้งนี้หลังจากที่ทะเลาะกันเราเป็นคนบอกเลิกเองค่ะเขาตามเราอยู่พักนึงแต่เราเป็นคนที่เดินหน้าเราจะไม่หันหลังกลับพอเราไม่กลับไปคบกับเขาเขาก็เลยหายไปค่ะ จนเราคบกับคนปัจจุบันเราเจอกันในป๊ application นึง เราคบกันมาได้ปีนึงแล้วค่ะคบกันได้ปีกว่าๆเราเข้าใจกันดีเราก็ไม่รู้นะคะอนาคตจะเป็นยังไง แต่เราก็ดีใจค่ะที่เราผ่านเรื่องพวกนี้มาได้ เราลืมเล่าเรื่องหนึ่งไปตอนเราเกิดมาแรกๆเลยได้ 1 อาทิตย์ยายเราจะเอาเราไปทิ้งถังขยะแต่พอเราขอไว้หลังจากนั้น 3 วันแม่เราก็เอาเราไปให้พ่อจากนั้นแม่อีกคนเราขอเรียกว่าแม่ใหญ่ละกันนะคะเขาเป็นคนเลี้ยงเรามาถึงเราไม่ได้กินน้ำนมเขาเราก็รับรู้ว่าเขารักเราจากใจจริงถ้าถามถึงแม่เราแท้ๆเขาก็รักเรานะคะเรารับรู้ได้แต่เมื่อปี 58 แม่เราเสียด้วยโรคมะเร็งค่ะตอนนี้เราเลยมีแม่คนเดียวทุกวันนี้เราตั้งใจเรียนเพื่อที่จะเอาความสำเร็จไปให้พ่อให้แม่เราจะตั้งใจเรียนเพื่อที่สักวันหนึ่งเราจะตอบแทนท่านเท่าที่คนคนนึงจะทำเพื่อพ่อแม่ได้เลยค่ะขอบคุณทุกคนที่อุตส่าห์อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ