질문 เล่าเรื่องของตัวเอง
페이지 정보
본문
สวัสดีครับ ทุกท่าน ผมเป็นเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กำลังใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ผมชอบสังเกตพฤติกรรมของตัวเอง จุดประสงค์ก็เพื่อ เข้าใจในตัวเองมากขึ้น และผมชอบแชร์เรื่องราวของตัวเองครับ เพราะฉะนั้นผมขอเริ่มเลยนะครับ
ตั้งแต่ที่ผมเริ่มสังเกตตัวเอง สิ่งแรกที่ผมเห็นได้จากตัวเองได้เลยก็คือ ผมเป็นคนที่รักความสงบ ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวเป็นของตัวเอง ชอบอยู่คนเดียว เรื่องการเข้าสังคมผมปรับตัวได้ตามสถานการณ์ แต่ผมมักจะใช้เวลาอยู่กับตัวเองเป็นซะส่วนใหญ่ ตลอดเล็กจนโต ผมเป็นคนที่มีเพื่อนน้อยเป็นอยากมาก เรียกว่าสามารถนับได้เลยล่ะครับ ทั้งนี้ก็อาจเป็นเพราะผมเป็นคนเลือกคบเพื่อนด้วย ผมสามารถรับรู้ได้ว่าคนนี้เป็นดีหรือเป็นคนไม่ดี สิ่งนี้เหมือนเป็นพรสวรรค์ติดตัวของผม ผมเป็นคนที่ชอบการศึกษา เช่น อ่านหนังสือบ้าง วาดรูปบ้าง ปลูกผักบ้าง อะไรก็ได้ แต่ต้องทำคนเดียวถ้ามีหลายคนผมจะเสียสมาธิตั้งแต่เริ่มงานเลยล่ะครับ ตอนที่เรียนผมทำงานกลุ่มกับเพื่อนผมจะรับหน้าที่เกี่ยวกับการวางแผนซะส่วนใหญ่ ผมชอบการวางแผนว่าจะนำเพื่อนไปในทิศไหน ผมอธิบายไม่เก่งแต่ผมจะเขียนแผนของตัวให้เพื่อนได้อ่าน และให้เพื่อนๆได้เสนอความคิดของตัวเองทุกครั้ง งานกลุ่มก็ผ่านพ้นไปได้ทุกที ผมรู้สึกตื่นเต้นและก็วิตกกังวลทุกครั้งเวลาที่ตัวเองพูดอะไรออกไปก็คำพูดจะไปทำร้ายเพื่อนๆหรือคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เพราะเคยประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน เวลาที่ตัวเองพูดอะไรที่ไม่ดีออกไป จะรู้สึกผิดแล้วเก็บไปคิดหลายวันเลยล่ะครับ จนถึงตอนนี้แล้วผมคิดว่าตัวเองน่าจะเป็น "คนประเภทเก็บตัว" คราวนี้ผมขอเล่ากิจวัตรประจำวันของตัวบ้างสิ่งนี้ก็ทำให้ผมรับรู้สิ่งที่ตัวเองป็นได้ ผมเป็นคนที่เข้านอนเร็ว และตื่นเช้า เพื่อที่จะมาสูดอากาศข้างนอก กาแฟสักแก้ว ขนมปังสักชิ้น เสียงดนตรี OTS อันไพเราะ เท่านี้ผมก็มีความสุขตลอดเช้าแล้ว หลังจากนั้นผมก็จะอ่านหนังก่อนกินข้าวทุกครั้ง และทำงานต่างๆที่ได้รับมอบหมายมา เป็นแบบนี้ซ้ำๆอยู่ทุกวัน ผมเป็นคนที่เห็นคนอื่นลำบากแล้วผมจะรู้สึกสงสาร เช่น คนไร้บ้านผมมักจะช่วยเหลือเขาบ่อยเช่นให้ข้าวให้น้ำตามกำลังทรัพย์ของตัวเอง ผู้เฒ่าผู้แก่ผมเข้าหาคนประเภทนี้นะครับเพราะว่าท่านจะมีเรื่องราวเก่าๆมาเล่าให้ฟัง บ้างครั้งก็อาจเป็นปรัชญาคำสอนสิ่งทำให้ผมเป็นผมอยู่ตอนนี้ และอีกอย่างผมมีท่านแม่เป็นเหมือนผู้นำทางชีวิตผม คุณแม่ผมเป็นเหมือนทุกอย่างของผม เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งครู เป็นทั้งผู้วิธีการใช้ชีวิตให้กับผม เป็นบุคคลที่ผมเคารพนับถือที่สุด วิธีเลี้ยงผมแบบคุณแม่ที่ผมสังเกตเห็นคุณแม่มักสอนเสมอ "ลูกจะเป็นอะไรก็ได้แต่อย่างทำคนอื่นเดือด เราทำตัวดีก็จะมีแต่คนดีๆเข้าหา" คุณแม่ตามใจผมแบบมีเขตขอบ สิ่งไหนที่ไม่เห็นควรท่านก็มักจะตักเตือนอยู่เสมอ ท่านเป็นคนที่เห็นคนอื่นลำบากแล้วจะช่วยเหลืออยู่เสมอ อีกอย่างท่านเป็นคนรักเด็กอย่างมาก คุณแม่ผมมีอาชีพขายก๋วยเตี๋ยวผมก็ช่วยท่านเป็นประจำนะครับทุกคนที่กลับมา เวลาที่เด็กมาซื้อก๋วยเตี๋ยว เดี๋ยวมีเงิน 5 บาท ท่านก็ขาย บ้างครั้งไม่มีเงินท่านก็ให้ฟรีๆโดยไม่หวังผลตอบแทนเลย ถึงแม้ท่านจะขาดทุนท่านก็ไม่เคยพริบปากบ่นเลย ผมก็เลยผมก็เลยมีคุณแม่เป็นเหมือนไอดอลของผมเลยครับ ผมตั้งใจเรียนหนังสือก็เพราะเผื่อสักวันผมจะได้ทำให้ท่านภูมิใจ และจะตอบแทนบุญคุณของท่านให้ได้เลย ผมพูดมาจนถึงตอนนี้แล้ว ผมจะขอพูดถึงขอเสียของตัวเองบ้าง บ้างครั้งผมก็เป็นคนใจเย็น แต่ทุกครั้งที่ผมเป็นคนใจร้อน ผมจะเป็นเอามากเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมอยากได้โทรศัพท์ ผมถึงกับต้องหายืมเงินหลายๆคน เพื่อที่ผมจะได้โทรศัพท์มาเลย แต่ผมก็ไม่เคยขอเงินจากทางบ้านเลยนะครับ ผมหาเงินด้วยตัวเองมาโดยตัวเองตลอด เพราะฐานะทางบ้านผมไม่ค่อยดี ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่รบกวนทางบ้าน และผมเป็นคนที่มักจะใช้เงินฟุ่มเฟือย ทั้งนี้ใช้จ่ายไปกับของแพงๆไปซะส่วนใหญ่ ผมมีความคิดที่ว่าถ้าจะซื้อทำไมไมซื้อของดีๆไปเลยล่ะ และผมเป็นคนที่คิดมากจนเกินเหตุ ทุกครั้งที่โดนด่า หรือพูดสิ่งที่ไม่ดีออกไปจะเก็บไปคิดหลายวันเลยล่ะครับ ผมเป็นคนที่เงียบกับคนที่ไม่ค่อยสนิท หรือตอนที่มีคนอยู่เยอะๆ ผมจะเงียบจนไม่พูดอะไรเลย เพราะกลัวว่าจะพูดอะไรผิดไปจนไปทำลายจิตใจผู้ เพื่อนหลายคนจึงมองว่าผมเป็นคนหยิ่งเข้าหายาก แต่เพื่อนที่รู้จักผมก็จะรู้ในตัวตนของผมดี และสุดท้ายผมเป็นคนที่ถ้าขี้เกียจแล้วจะเป็นเอามาเลย จะไม่ทำอะไรเลยเอาแต่นอนอย่างเดียว เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปข้างนอกจนกว่าจะหายขี้เกียจ เป็นแบบนี้ไปหลายวันเลยครับ ถึงแม้เพื่อนๆจะมองผมเป็นคนเก่ง คนขยันทำงานกลุ่มก็จะมีแต่คนชวนเข้ากลุ่ม แต่จริงๆแล้วผมไม่คิดว่าตัวเองขยันหลอก ผมแค่คิดอยู่ตลอดเลยว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไรถ้าเราไม่ทำ และผมไม่คิดว่าตัวเองฉลาดก็ใครด้วย มันเป็นหมันเป็นผมพวงที่ผมแสวงหาเองต่างหาก ผมเป็นคนที่มีเป้าหมายนะครับ ผมใฝ่ฝันว่า ผู้อยากจะเป็นนักพูดให้กำลังใจผู้อื่น คนที่เขามีชีวิตแล้วแต่เขาเหล่านั้นไม่มีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตตัวไป ผู้อยากจะนำทางคนเหล่านี้ เพราะผมก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ผมก็หลุดจากเส้นทางนี้ได้แล้วโดย ความรู้จากผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผม ยังมีตัวเองของผมที่ยังไม่อาจรู้ได้ ผมจะสังเกตบ้างนี้ตลอดไปจนกว่าจะเข้าใจเอง และผมก็จะมาแชร์ให้ทุกท่านได้ฟังอีก ขอบคุณที่ทุกแวะมาอ่านนะครับ และท่านใดที่บ้างส่วนเหมือนผมบ้างหรือเปล่า มาแชร์ให้กันฟังบ้างดิครับ
ตั้งแต่ที่ผมเริ่มสังเกตตัวเอง สิ่งแรกที่ผมเห็นได้จากตัวเองได้เลยก็คือ ผมเป็นคนที่รักความสงบ ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวเป็นของตัวเอง ชอบอยู่คนเดียว เรื่องการเข้าสังคมผมปรับตัวได้ตามสถานการณ์ แต่ผมมักจะใช้เวลาอยู่กับตัวเองเป็นซะส่วนใหญ่ ตลอดเล็กจนโต ผมเป็นคนที่มีเพื่อนน้อยเป็นอยากมาก เรียกว่าสามารถนับได้เลยล่ะครับ ทั้งนี้ก็อาจเป็นเพราะผมเป็นคนเลือกคบเพื่อนด้วย ผมสามารถรับรู้ได้ว่าคนนี้เป็นดีหรือเป็นคนไม่ดี สิ่งนี้เหมือนเป็นพรสวรรค์ติดตัวของผม ผมเป็นคนที่ชอบการศึกษา เช่น อ่านหนังสือบ้าง วาดรูปบ้าง ปลูกผักบ้าง อะไรก็ได้ แต่ต้องทำคนเดียวถ้ามีหลายคนผมจะเสียสมาธิตั้งแต่เริ่มงานเลยล่ะครับ ตอนที่เรียนผมทำงานกลุ่มกับเพื่อนผมจะรับหน้าที่เกี่ยวกับการวางแผนซะส่วนใหญ่ ผมชอบการวางแผนว่าจะนำเพื่อนไปในทิศไหน ผมอธิบายไม่เก่งแต่ผมจะเขียนแผนของตัวให้เพื่อนได้อ่าน และให้เพื่อนๆได้เสนอความคิดของตัวเองทุกครั้ง งานกลุ่มก็ผ่านพ้นไปได้ทุกที ผมรู้สึกตื่นเต้นและก็วิตกกังวลทุกครั้งเวลาที่ตัวเองพูดอะไรออกไปก็คำพูดจะไปทำร้ายเพื่อนๆหรือคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เพราะเคยประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน เวลาที่ตัวเองพูดอะไรที่ไม่ดีออกไป จะรู้สึกผิดแล้วเก็บไปคิดหลายวันเลยล่ะครับ จนถึงตอนนี้แล้วผมคิดว่าตัวเองน่าจะเป็น "คนประเภทเก็บตัว" คราวนี้ผมขอเล่ากิจวัตรประจำวันของตัวบ้างสิ่งนี้ก็ทำให้ผมรับรู้สิ่งที่ตัวเองป็นได้ ผมเป็นคนที่เข้านอนเร็ว และตื่นเช้า เพื่อที่จะมาสูดอากาศข้างนอก กาแฟสักแก้ว ขนมปังสักชิ้น เสียงดนตรี OTS อันไพเราะ เท่านี้ผมก็มีความสุขตลอดเช้าแล้ว หลังจากนั้นผมก็จะอ่านหนังก่อนกินข้าวทุกครั้ง และทำงานต่างๆที่ได้รับมอบหมายมา เป็นแบบนี้ซ้ำๆอยู่ทุกวัน ผมเป็นคนที่เห็นคนอื่นลำบากแล้วผมจะรู้สึกสงสาร เช่น คนไร้บ้านผมมักจะช่วยเหลือเขาบ่อยเช่นให้ข้าวให้น้ำตามกำลังทรัพย์ของตัวเอง ผู้เฒ่าผู้แก่ผมเข้าหาคนประเภทนี้นะครับเพราะว่าท่านจะมีเรื่องราวเก่าๆมาเล่าให้ฟัง บ้างครั้งก็อาจเป็นปรัชญาคำสอนสิ่งทำให้ผมเป็นผมอยู่ตอนนี้ และอีกอย่างผมมีท่านแม่เป็นเหมือนผู้นำทางชีวิตผม คุณแม่ผมเป็นเหมือนทุกอย่างของผม เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งครู เป็นทั้งผู้วิธีการใช้ชีวิตให้กับผม เป็นบุคคลที่ผมเคารพนับถือที่สุด วิธีเลี้ยงผมแบบคุณแม่ที่ผมสังเกตเห็นคุณแม่มักสอนเสมอ "ลูกจะเป็นอะไรก็ได้แต่อย่างทำคนอื่นเดือด เราทำตัวดีก็จะมีแต่คนดีๆเข้าหา" คุณแม่ตามใจผมแบบมีเขตขอบ สิ่งไหนที่ไม่เห็นควรท่านก็มักจะตักเตือนอยู่เสมอ ท่านเป็นคนที่เห็นคนอื่นลำบากแล้วจะช่วยเหลืออยู่เสมอ อีกอย่างท่านเป็นคนรักเด็กอย่างมาก คุณแม่ผมมีอาชีพขายก๋วยเตี๋ยวผมก็ช่วยท่านเป็นประจำนะครับทุกคนที่กลับมา เวลาที่เด็กมาซื้อก๋วยเตี๋ยว เดี๋ยวมีเงิน 5 บาท ท่านก็ขาย บ้างครั้งไม่มีเงินท่านก็ให้ฟรีๆโดยไม่หวังผลตอบแทนเลย ถึงแม้ท่านจะขาดทุนท่านก็ไม่เคยพริบปากบ่นเลย ผมก็เลยผมก็เลยมีคุณแม่เป็นเหมือนไอดอลของผมเลยครับ ผมตั้งใจเรียนหนังสือก็เพราะเผื่อสักวันผมจะได้ทำให้ท่านภูมิใจ และจะตอบแทนบุญคุณของท่านให้ได้เลย ผมพูดมาจนถึงตอนนี้แล้ว ผมจะขอพูดถึงขอเสียของตัวเองบ้าง บ้างครั้งผมก็เป็นคนใจเย็น แต่ทุกครั้งที่ผมเป็นคนใจร้อน ผมจะเป็นเอามากเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมอยากได้โทรศัพท์ ผมถึงกับต้องหายืมเงินหลายๆคน เพื่อที่ผมจะได้โทรศัพท์มาเลย แต่ผมก็ไม่เคยขอเงินจากทางบ้านเลยนะครับ ผมหาเงินด้วยตัวเองมาโดยตัวเองตลอด เพราะฐานะทางบ้านผมไม่ค่อยดี ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่รบกวนทางบ้าน และผมเป็นคนที่มักจะใช้เงินฟุ่มเฟือย ทั้งนี้ใช้จ่ายไปกับของแพงๆไปซะส่วนใหญ่ ผมมีความคิดที่ว่าถ้าจะซื้อทำไมไมซื้อของดีๆไปเลยล่ะ และผมเป็นคนที่คิดมากจนเกินเหตุ ทุกครั้งที่โดนด่า หรือพูดสิ่งที่ไม่ดีออกไปจะเก็บไปคิดหลายวันเลยล่ะครับ ผมเป็นคนที่เงียบกับคนที่ไม่ค่อยสนิท หรือตอนที่มีคนอยู่เยอะๆ ผมจะเงียบจนไม่พูดอะไรเลย เพราะกลัวว่าจะพูดอะไรผิดไปจนไปทำลายจิตใจผู้ เพื่อนหลายคนจึงมองว่าผมเป็นคนหยิ่งเข้าหายาก แต่เพื่อนที่รู้จักผมก็จะรู้ในตัวตนของผมดี และสุดท้ายผมเป็นคนที่ถ้าขี้เกียจแล้วจะเป็นเอามาเลย จะไม่ทำอะไรเลยเอาแต่นอนอย่างเดียว เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปข้างนอกจนกว่าจะหายขี้เกียจ เป็นแบบนี้ไปหลายวันเลยครับ ถึงแม้เพื่อนๆจะมองผมเป็นคนเก่ง คนขยันทำงานกลุ่มก็จะมีแต่คนชวนเข้ากลุ่ม แต่จริงๆแล้วผมไม่คิดว่าตัวเองขยันหลอก ผมแค่คิดอยู่ตลอดเลยว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไรถ้าเราไม่ทำ และผมไม่คิดว่าตัวเองฉลาดก็ใครด้วย มันเป็นหมันเป็นผมพวงที่ผมแสวงหาเองต่างหาก ผมเป็นคนที่มีเป้าหมายนะครับ ผมใฝ่ฝันว่า ผู้อยากจะเป็นนักพูดให้กำลังใจผู้อื่น คนที่เขามีชีวิตแล้วแต่เขาเหล่านั้นไม่มีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตตัวไป ผู้อยากจะนำทางคนเหล่านี้ เพราะผมก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ผมก็หลุดจากเส้นทางนี้ได้แล้วโดย ความรู้จากผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผม ยังมีตัวเองของผมที่ยังไม่อาจรู้ได้ ผมจะสังเกตบ้างนี้ตลอดไปจนกว่าจะเข้าใจเอง และผมก็จะมาแชร์ให้ทุกท่านได้ฟังอีก ขอบคุณที่ทุกแวะมาอ่านนะครับ และท่านใดที่บ้างส่วนเหมือนผมบ้างหรือเปล่า มาแชร์ให้กันฟังบ้างดิครับ
- 이전글รายการเล่าเรื่อง18+ 23.07.02
- 다음글ใครมีประสบการณ์ในการแจ้งความที่ไม่ดีมากนัก มาเล่าเรื่องให้ฟังกันหน่อย 23.07.02
댓글목록
등록된 댓글이 없습니다.
