질문 เรื่องเล่าจากชีวิตจริง (ความจริงทั้งหมด)
페이지 정보
본문
สวัสดีค้ะ เราชื่อมิ้นนะค่ะ ขอเล่าเรื่องประสบการณ์ทั้งหมด(เพราะว่าไม่ทีคนข้างกายให้ระบายได้)
เริ่มเลยแล้วกันนะค่ะ
เมื่อตอนมิ้นอายุ5ขวบ ตอนนั้นอยู่ปิงนางนะค่ะ
ตอนนั้นพ่อเป็นนักธุรกิจ มีเงินมากมาย แต่แล้ววันนึงก็ล้มละลาย พ่อติดหนี้มาก(ติดหนีเพราะเมียน้อย) พ่อพาเราหนีมาอยู่เมืองไทย กับแม่ ตอนนั้นไม่มีเงินติดตัวกันสักบาทเลยค่ะ แล้ววันนึงม่ก็หนีพ่อไป ก็เหลือแค่เราพี่ชาย พ่อ พ่อหาเงินเลี้ยงพวกเราด้วยการ หลอกผู้หญิง(ลืมบอกไปพ่อเราหล่อมาก) ผู้หญิงก็มีดีบ้างไม่ดีบ้าง พ่อก็เปลี่ยนเมียมาเรื่อยๆ จนถึงปี2008 พ่อได้แต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนึง แรกๆเขาก็ดีกับเรา แต่ผ่านไปไม่ถึงเดือน เขาก็ทุบตีเรา แต่เวลาอยู่ต่อหน้าพ่อจะทำเป็นรักเรามาก หยิกเรา ตีเรา ขังเราใว้ในห้องไม่ให้กินข้าว3วัน จนเราหนีอกมาได้ ขอยืมโทรศัพป้าข้างบ้าน เพื่อติดต่อแม่ แล้วเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง พอแม่จะมารับ พ่อก็บอกแม่ว่าถ้าอยากได้ลูก เอาเงินมาสิ7หมื่นบาท ต่อ1คน แม่ขอเวลา3เดือน ช่วงนั้นคือช่วงที่เรารู้สึกแย่ เพื่อนเขามีทุกอย่าง มีเงินซื้อขนมแต่เราไม่มีสักอย่างแม้แต่ของเล่นก็ไม่ทีสักชิ้น อยากได้ก็ไปขโมยของเพื่อนมา แม้แต่เงิน เราก็ขโมย จนคนแถวนั้นเกลียดช่างแต่เขาก็เข้าใจเพราะเรา ไม่มี คงอยากเล่นเลยทำแบบนั้น พอผ่านมา3เดือน แม่ก็โอนเงินให้พ่อ1แสน2หมื่น เพราะพ่อขอค่ารถด้วย พอได้กลับมาหาแม่ ก็มาอยู่ได้ไม่นาน เพราะแม่ต้องไปทำเงินในมาเล เราเลยอยู่กับยาย ยายเป็นคนติดพนัน ชอบเล่นไพ่ ไม่เคยสนใจเรา ยายชอบหลอกเงินแม่ อ้างว่าเราเข้าโรงบาลมั้งอะไรมั้ง เพื่อที่จะเอาเงินไปทำอย่างอื่น พอเราพูดความจริงเราก็โดนตี พอแม่รู้ แม่เลยพาไปอยู่ด้วย
ไปอยู่ที่ปิ้งนาง ก็อยู่บ้านป้าค่ะ ป้าเขาไม่ค่อยมีเงินเขาขี้บ่น เพราะค่าหนังสือมันแพง เราเลยตัดสินใจทำงาน ตอนนั้นอายุ10ปี ไปรับขนมปังจากป้ารถตู้มาขายให้เพื่อนๆ วันล่ะ200กว่ากล่อง พอได้เงินก็เก็บใว้
เพราะอยากให้แม่ แต่แล้วป้าเขาก็หาว่าเราขโมยเงินเขา ป้าไล่เราออกจากบ้าน ก็เลยไปอยู่บ้านพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงเขาดีนะ ดีทุกอย่างดีกว่าพ่อแท้ๆ แต่บางครั้งพ่อเลี้ยงก็ทำเกินไป เรามาอยู่ที่นี้ได้5ปีแล้ว เราก็เจอกับรุ่นพี่คนนึง เขาเป็นลูกชายเพื่อนพ่อ แล้วก็เป็นคนงานของพ่อ เราแอบชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เราตามมองเขาตลอด โดยที่เขาไม่รู้เลย จนมาวันนึงเขาเดินเข้ามาหาแล้วยื่นไอติมให้ เขาบอกว่าเขาซื้อให้ ต่อหน้าเขาเราก็เฉยๆแต่จริงๆแล้วอยากกรี๊ด ก็คนที่ชอบซื้อของให้นินา ผ่านไปไม่นานระยะห่างของพวกเราก็เริ่มขยับเข้ามาเรื่อยๆ เราชอบแอบทำอะไรหลายๆอย่างให้พี่เขาตลอด เช่น อาหารเช้า เที่ยง เย็น ซักผ้า พับผ้า รีดผ้า เพราะพ่อกับแม่ แม่เขาใว้ใจพี่(ต)มาก มากจนถึงขนาดอนุญาติให้เข้าออกห้องเราได้ วันที่25 กุมภา2016 แม่ชวนเขาให้มานั่งเล่นในห้องเรา ตอน4ทุ่มครึ่ง นั่งคุยเล่นกันไปได้สักพัก น้องร้องไห้ แม่เลยต้องออกไปเอาน้อง ในห้องเลยเหลือแค่เรากับพี่(ต) พี่เขาก็จากที่นั่งหน้าประตูห้องก็ค่อยๆขยับเข้ามาเรื่อยๆจนนั่งอยู่บนเตียง ตอนนั้นบอกตรงๆเราไม่มีความคิดที่บอกว่า เขาจะปล้ำเราเลย เพราะเขาหล่อมาก น่ารักมาก อีกอย่างเขามีแฟนแล้ว แต่แล้วเขาก็พยายามปล้ำจริงๆ แต่ไม่สำเร็จเพราะเราร้อง เขาอ้างว่าเขาเมา ขอโทษด้วย อย่าบอกใครนะ พี่ไม่ทำอีกแล้ว เขาบอกแบบนั้น เราไม่อยากให้เขาตกงาน ไม่อยากให้พ่อมีปัญหากับเขาเราเลยไม่พูด แต่ไม่คิดว่าเขาจะพยายามทำแล้วทำอีก พยายามปล้ำมาแล้วมากกว่า10ครั้ง บางครั้งทำเราเกือบตาย เอาผ้าผันมั้ง ไรมั้ง แต่ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง จนครั้งสุดท้าย เขาเกือบทำได้แล้ว แต่เขาหยุดเพราะเห็นเราร้องหนักมาก พอเราไปบอกพ่อแม่ มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะพ่อเลี้ยงไม่ยอมแจ้งความเราเลยทำอะไรไม่ได้ เพราะเราเป็นแค่ลูกเลี้ยงไม่ใช่ลูกแท้ๆ เราเลยยอมแพ้ แต่แผลในใจมันไม่เคยลืมนะ
เราเป็นคนไม่มีเพื่อน เพื่อนน้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายทั้งหมด เวลาคนอื่นเห็นผู้หญิงกับผู้ลายอยู่ด้วยกันเที่ยวด้วยกัน คงไม่คิดในแง่ดีใช่มั้ยล่ะ เขาก็หาว่าเราเป็นแฟนคนนุ้นมั้งคนนี้มั้ง หาว่าเรา ร่าน เอากับทุกคน ทั้งๆที่ความจริง เรายังไม่เคยมีอะไรกับใครเลย แต่เราคงจะไม่เสียใจเท่านี้ถ้าคนที่พูดคำนั้นออกมาคือแม่ แม่ไม่เชื่อเราเลยว่าเราไม่ได้มีอะไรกับใครตามที่คนอื่นเข้าใจ เราเสียใจ เราเหนื่อย เราท้อ แต่เราต้องเก็บทุกอย่างใว้คนเดียว เราไม่สามารถระบายได้ ทำไมเกิดเป็นเราต้องเหนื่อยขนาดนี้ด้วย เราอายุแค่นี้ต้องแบกรับความรู้สึกและประสบการณ์การร้ายๆเยอะขนาดนี้เลยหรอ เราเหนื่อยจริงๆ ที่มาพูดก็ไม่ทีอะไรมาก เราแค่อยากบอกว่า ขอร้องได้มั้ย ก่อนจะนินทาอะไร มาถามเราก่อนสิ อย่าทำร้ายกันแบบนี้ เราท้อแล้วนะ ตลอดเวลา เราสู้อยู่คนเดียว เราเหนื่อยจริงๆ ไม่เป็นเราไม่เข้าใจหรอก แต่ไม่เป็นไร ไม่นานแล้วก็มีความรักครั้งใหม่ เราคิดว่ารักครั้งนี้จะทำให้เรามีความสุขแต่ไม่เลย ความจริงมันไม่ใช่เลย มันทำให้เราแย่ลง เพราะเพื่อนๆขู่ถ้าคบกับคนนั้นเพื่อนๆจะตัดเพื่อน แม่ก็ด่า ไม่ให้คบ มีแต่คนเตือนว่าเขาคือคนไม่ดีปากไม่ดี ยิ้ม เราก็ไม่ฟัง แอบคบโดยที่ไม่ให้ใครรู้ แอบคุยกัน เราก็ไม่เขเาใจเหมือนกันว่าเราทำไปทำไม แต่คือแบบว่า ใจมันรัก มันรักมาก จะให้ลืมมันไม่ง่ายเลย แต่มารู้ทีหลังว่าเราโดนเขาทำของใส่นะ เราก็ท้อเลย ทำไมชีวิตต้องเจอแบบนี้
เราไม่รู้จะเล่ายังไง แต่ถ้าให้เล่าหมดมันยาวมาก แต่ก็ขิบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
เริ่มเลยแล้วกันนะค่ะ
เมื่อตอนมิ้นอายุ5ขวบ ตอนนั้นอยู่ปิงนางนะค่ะ
ตอนนั้นพ่อเป็นนักธุรกิจ มีเงินมากมาย แต่แล้ววันนึงก็ล้มละลาย พ่อติดหนี้มาก(ติดหนีเพราะเมียน้อย) พ่อพาเราหนีมาอยู่เมืองไทย กับแม่ ตอนนั้นไม่มีเงินติดตัวกันสักบาทเลยค่ะ แล้ววันนึงม่ก็หนีพ่อไป ก็เหลือแค่เราพี่ชาย พ่อ พ่อหาเงินเลี้ยงพวกเราด้วยการ หลอกผู้หญิง(ลืมบอกไปพ่อเราหล่อมาก) ผู้หญิงก็มีดีบ้างไม่ดีบ้าง พ่อก็เปลี่ยนเมียมาเรื่อยๆ จนถึงปี2008 พ่อได้แต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนึง แรกๆเขาก็ดีกับเรา แต่ผ่านไปไม่ถึงเดือน เขาก็ทุบตีเรา แต่เวลาอยู่ต่อหน้าพ่อจะทำเป็นรักเรามาก หยิกเรา ตีเรา ขังเราใว้ในห้องไม่ให้กินข้าว3วัน จนเราหนีอกมาได้ ขอยืมโทรศัพป้าข้างบ้าน เพื่อติดต่อแม่ แล้วเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง พอแม่จะมารับ พ่อก็บอกแม่ว่าถ้าอยากได้ลูก เอาเงินมาสิ7หมื่นบาท ต่อ1คน แม่ขอเวลา3เดือน ช่วงนั้นคือช่วงที่เรารู้สึกแย่ เพื่อนเขามีทุกอย่าง มีเงินซื้อขนมแต่เราไม่มีสักอย่างแม้แต่ของเล่นก็ไม่ทีสักชิ้น อยากได้ก็ไปขโมยของเพื่อนมา แม้แต่เงิน เราก็ขโมย จนคนแถวนั้นเกลียดช่างแต่เขาก็เข้าใจเพราะเรา ไม่มี คงอยากเล่นเลยทำแบบนั้น พอผ่านมา3เดือน แม่ก็โอนเงินให้พ่อ1แสน2หมื่น เพราะพ่อขอค่ารถด้วย พอได้กลับมาหาแม่ ก็มาอยู่ได้ไม่นาน เพราะแม่ต้องไปทำเงินในมาเล เราเลยอยู่กับยาย ยายเป็นคนติดพนัน ชอบเล่นไพ่ ไม่เคยสนใจเรา ยายชอบหลอกเงินแม่ อ้างว่าเราเข้าโรงบาลมั้งอะไรมั้ง เพื่อที่จะเอาเงินไปทำอย่างอื่น พอเราพูดความจริงเราก็โดนตี พอแม่รู้ แม่เลยพาไปอยู่ด้วย
ไปอยู่ที่ปิ้งนาง ก็อยู่บ้านป้าค่ะ ป้าเขาไม่ค่อยมีเงินเขาขี้บ่น เพราะค่าหนังสือมันแพง เราเลยตัดสินใจทำงาน ตอนนั้นอายุ10ปี ไปรับขนมปังจากป้ารถตู้มาขายให้เพื่อนๆ วันล่ะ200กว่ากล่อง พอได้เงินก็เก็บใว้
เพราะอยากให้แม่ แต่แล้วป้าเขาก็หาว่าเราขโมยเงินเขา ป้าไล่เราออกจากบ้าน ก็เลยไปอยู่บ้านพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงเขาดีนะ ดีทุกอย่างดีกว่าพ่อแท้ๆ แต่บางครั้งพ่อเลี้ยงก็ทำเกินไป เรามาอยู่ที่นี้ได้5ปีแล้ว เราก็เจอกับรุ่นพี่คนนึง เขาเป็นลูกชายเพื่อนพ่อ แล้วก็เป็นคนงานของพ่อ เราแอบชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เราตามมองเขาตลอด โดยที่เขาไม่รู้เลย จนมาวันนึงเขาเดินเข้ามาหาแล้วยื่นไอติมให้ เขาบอกว่าเขาซื้อให้ ต่อหน้าเขาเราก็เฉยๆแต่จริงๆแล้วอยากกรี๊ด ก็คนที่ชอบซื้อของให้นินา ผ่านไปไม่นานระยะห่างของพวกเราก็เริ่มขยับเข้ามาเรื่อยๆ เราชอบแอบทำอะไรหลายๆอย่างให้พี่เขาตลอด เช่น อาหารเช้า เที่ยง เย็น ซักผ้า พับผ้า รีดผ้า เพราะพ่อกับแม่ แม่เขาใว้ใจพี่(ต)มาก มากจนถึงขนาดอนุญาติให้เข้าออกห้องเราได้ วันที่25 กุมภา2016 แม่ชวนเขาให้มานั่งเล่นในห้องเรา ตอน4ทุ่มครึ่ง นั่งคุยเล่นกันไปได้สักพัก น้องร้องไห้ แม่เลยต้องออกไปเอาน้อง ในห้องเลยเหลือแค่เรากับพี่(ต) พี่เขาก็จากที่นั่งหน้าประตูห้องก็ค่อยๆขยับเข้ามาเรื่อยๆจนนั่งอยู่บนเตียง ตอนนั้นบอกตรงๆเราไม่มีความคิดที่บอกว่า เขาจะปล้ำเราเลย เพราะเขาหล่อมาก น่ารักมาก อีกอย่างเขามีแฟนแล้ว แต่แล้วเขาก็พยายามปล้ำจริงๆ แต่ไม่สำเร็จเพราะเราร้อง เขาอ้างว่าเขาเมา ขอโทษด้วย อย่าบอกใครนะ พี่ไม่ทำอีกแล้ว เขาบอกแบบนั้น เราไม่อยากให้เขาตกงาน ไม่อยากให้พ่อมีปัญหากับเขาเราเลยไม่พูด แต่ไม่คิดว่าเขาจะพยายามทำแล้วทำอีก พยายามปล้ำมาแล้วมากกว่า10ครั้ง บางครั้งทำเราเกือบตาย เอาผ้าผันมั้ง ไรมั้ง แต่ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง จนครั้งสุดท้าย เขาเกือบทำได้แล้ว แต่เขาหยุดเพราะเห็นเราร้องหนักมาก พอเราไปบอกพ่อแม่ มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะพ่อเลี้ยงไม่ยอมแจ้งความเราเลยทำอะไรไม่ได้ เพราะเราเป็นแค่ลูกเลี้ยงไม่ใช่ลูกแท้ๆ เราเลยยอมแพ้ แต่แผลในใจมันไม่เคยลืมนะ
เราเป็นคนไม่มีเพื่อน เพื่อนน้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายทั้งหมด เวลาคนอื่นเห็นผู้หญิงกับผู้ลายอยู่ด้วยกันเที่ยวด้วยกัน คงไม่คิดในแง่ดีใช่มั้ยล่ะ เขาก็หาว่าเราเป็นแฟนคนนุ้นมั้งคนนี้มั้ง หาว่าเรา ร่าน เอากับทุกคน ทั้งๆที่ความจริง เรายังไม่เคยมีอะไรกับใครเลย แต่เราคงจะไม่เสียใจเท่านี้ถ้าคนที่พูดคำนั้นออกมาคือแม่ แม่ไม่เชื่อเราเลยว่าเราไม่ได้มีอะไรกับใครตามที่คนอื่นเข้าใจ เราเสียใจ เราเหนื่อย เราท้อ แต่เราต้องเก็บทุกอย่างใว้คนเดียว เราไม่สามารถระบายได้ ทำไมเกิดเป็นเราต้องเหนื่อยขนาดนี้ด้วย เราอายุแค่นี้ต้องแบกรับความรู้สึกและประสบการณ์การร้ายๆเยอะขนาดนี้เลยหรอ เราเหนื่อยจริงๆ ที่มาพูดก็ไม่ทีอะไรมาก เราแค่อยากบอกว่า ขอร้องได้มั้ย ก่อนจะนินทาอะไร มาถามเราก่อนสิ อย่าทำร้ายกันแบบนี้ เราท้อแล้วนะ ตลอดเวลา เราสู้อยู่คนเดียว เราเหนื่อยจริงๆ ไม่เป็นเราไม่เข้าใจหรอก แต่ไม่เป็นไร ไม่นานแล้วก็มีความรักครั้งใหม่ เราคิดว่ารักครั้งนี้จะทำให้เรามีความสุขแต่ไม่เลย ความจริงมันไม่ใช่เลย มันทำให้เราแย่ลง เพราะเพื่อนๆขู่ถ้าคบกับคนนั้นเพื่อนๆจะตัดเพื่อน แม่ก็ด่า ไม่ให้คบ มีแต่คนเตือนว่าเขาคือคนไม่ดีปากไม่ดี ยิ้ม เราก็ไม่ฟัง แอบคบโดยที่ไม่ให้ใครรู้ แอบคุยกัน เราก็ไม่เขเาใจเหมือนกันว่าเราทำไปทำไม แต่คือแบบว่า ใจมันรัก มันรักมาก จะให้ลืมมันไม่ง่ายเลย แต่มารู้ทีหลังว่าเราโดนเขาทำของใส่นะ เราก็ท้อเลย ทำไมชีวิตต้องเจอแบบนี้
เราไม่รู้จะเล่ายังไง แต่ถ้าให้เล่าหมดมันยาวมาก แต่ก็ขิบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ
- 이전글ย้อนรำลึกถึงคุณลุงเจียวต้าย 23.07.05
- 다음글เรื่องจริงของผู้หญิงหลายมือ 23.07.05
댓글목록
등록된 댓글이 없습니다.
